Geçmedi şu hafta, uykunun zerresiyle dahi vakit geçirme fırsatı bulamadım daha, kafamı koydum yastık hep mi batar boynuma. Uyuyamıyorum, yaptığım aktivitenin ne olduğunuda kestiremiyorum henüz. Çok düşünmenin beyin loblarını etkilediği, sağlıklı çalışma şeklini bozduğu doğruysa, çoktan delirdim demektir. Şimdi bir başarısız ile tanışıcaksınız. Aslında paranoya evresini aştığımı düşünürken, karşıma çıktı risk. Evet riskti benim için, ona uydurmaya çalıştığım hayatı ben kalıp gibi üstüne oturtmuşken kalıbından taşmaya çalıştı işte. Her atağı bana kriz olarak geri dönmüş, attığı her adım nöbetlerim kadar acımasız ve uzun süreli gelgitler yaşatıyordu bana. Bir süre tedaviyi reddeden ben şimdilerde lanetlenmiş ayakta durma çabalarımla savaşıyorum. Hayata güneşli bir günde bakmayı öğrenemedim hala.

Ve şimdi sen depresyonda olduğumu düşünüyor, bunu nasıl kabullenemediğimi anlayamıyorsun.Ve yine sen rahatsız olduğun an bu sayfayı kapatıp eğlenceli şeyler okuyup gülebileceğini bilmenin gücünü hissediyor, benide aynı şekilde terkedebiliyorsun.

Gerçekten çok güçlüsün, yakında bu gücün aslında sana nasıl zarar verdiğinide görüceksin, biraz sabret .

Hayatımla ilgili; biraz kalabalık benim hayatım, çok insan ve çok sorun var. Bu insanlar (aslında sorunlar) tek kalamadığımı biliyorlar. Ve hatta bu insanların, '' benim onlara en az kendim kadar değer vermeyi bir türlü bırakamadığım gibi bir teorileri var''. Ne kadar hakkettikleri herzaman beni ilgilendirdi nasılsa, her koyun kendi bacağından asılırda bu duruma istinaden olsa gerek. Kimsenin kendi bacağından asılmasını yediremeyip, kendimi feda etmeyi pek seviyorum. Benim durumum içinde bir atasözü varsa, bilmediğim, herdaim yeniliklere açık olmuşumdur zaten öğrenebilirim.

Şuanda birazcıkta olsa yalnızlığım keyfini sürüyorum, açıkçası neden yalnız olduğumu anlatmak için biraz daha vakit kazanmaya çalışıyorum.

Çünkü anlatıcak iyi bir hikayem var.